Mango-time...

Vandaag gaan we terug naar de 'Oaks'. Op de heenweg stoppen we nog even bij Appelblaar binnen om wat Mangobomen te laden. Vandaag gaan we proberen om iets in gang te zetten. Bij een aantal scholen zullen we bomen doneren met de boodschap als ze over een jaar nog leven ze in aanmerking kunnen komen in het Spring of Hope permaculture programma. Het zijn scholen die graag iets willen, meer willen en nog meer willen... krijgen.
Onze grootste twijfel zit bij Maahlamele High, vorige week zijn we hier geweest en hebben we afgesproken bomen te leveren als eerste stap naar een moestuin. Het voelde niet goed. Als we aankomen zijn er zes dames druk bezig met het terrein schoon te maken. Kim en ik kijken elkaar verbaasd aan, ze zijn al begonnen. Afrika...niets is wat het lijkt...
We spreken de deputy principal, die net zo'n inspiratieloze gehaktbal is als zijn baas. Het terrein wordt schoongemaakt om te dienen als speelplaats. We laten de bomen in de auto, en rijden het hek uit naar de White Lion school of Hope.

De White Lion is een heel gezellig schooltje, pas vorig jaar hebben ze hier een bron gekregen en voor die tijd moest al het water met een auto en jerrycans worden aangevoerd. Nu is er water en een moestuin, kinderen kunnen na het toiletbezoek gewoon hun handen wassen. Het schoolgebouw is oud en waarschijnlijk door de directeur, die naast het gebouw woont, gebouwd. Het is de gezelligste school die ik tot nu toe zag. De moestuin had een goede oogst maar het is zeker geen permaculture. De directeur is vrij maar we krijgen hem snel te spreken, zijn vrouw zorgt dat hij direct naar huis komt. Deze man gaat een verschil maken en heeft hanger naar kennis. De workshops van Lynette heeft hij bezocht, het is maar 60km rijden naar Beretta. We geven hem mango, grapefruit, lemon en sinasappel. Dit gaat goed komen!

Door naar Sekoka Primary school. Hier problemen met de bron, te weinig water om de moestuin te handhaven. Drinkwater gaat dan natuurlijk voor. Kim gaat zorgen dat dit ASAP wordt aangepakt. Dan start deze school zelf de moestuin weer op zoals ze dat daarvoor ook deden. Graag komen ze dan in aanmerking voor het permaculture programma wat we gaandeweg ontwikkelen. Ook hier komt het goed!

Op naar Leoma high. We worden direct herkent als we het terrein oprijden. Hier is nog wat werk nodig voordat we de moestuin kunnen starten. Ook hier gaat het goed komen. Met een berde glimlach nemen ze een mooie collectie citrus en mango bomen in ontvangst. Ze gaan direct planten en de laatste gaten in het hek repareren.

Op de weg terug stoppen we bij een kraampje langs de weg. We kopen de hele tent in één keer leeg. We dingen niet af en dat is blijkbaar nieuw. Als dank voor de order krijgen we een net avocado en een onbetaalbare glimlach.
Een enorme berg rijpe mango's voor de kinderen van Sigagule support center. Ik kon daar niet meer dan drie citrus en wat pepers brengen. Deze kinderen krijgen één maaltijd per dag en zelden groente of fruit.
Vandaag is het feest omdat het feest is! Deze wijze les leerde ik in een ijstent in Milaan. Het is nog 50 km naar Sigagule en onderweg komen we langs Mugundi. Hier hebben we gisteren een behoorlijk hoeveelheid seedlings achtergelaten. Lynette probeert hier al heel lang uit te leggen hoe permaculture werkt. Gisteren heb ik een schep gepakt en het gewoon voorgedaan. Als we langsrijden zien we dat er druk wordt gewerkt in de tuin. Alles, en dan werkelijk alles! wat we verteld hebben wordt uitgevoerd. De verantwoordelijk lerares stuift haar lokaal uit en komt met een brede lach naar buiten. De mannen planten met veel plezier de mooiste combinaties. (wat hebben afrikanen hier toch een gevoel voor). Dit is een feest, het kwartje is eindelijk gevallen. Snel pak ik drie grapefruitbomen uit de auto. Die zijn voor de mannen, omdat ze een verschil maken.

Vrolijk stappen we in de auto en slaan even af bij Beretta om Lynette het goede nieuws te vertellen en de fruitbomen van Maahlamele bij Beretta af te geven. Ze staat in haar natuurlokaal les te geven aan de ouders. Zo'n 70 mensen zien we zitten en ze luisteren aandachtig. Lynette is trots als een pauw dat we er zijn. We vertellen snel dat er wat citrusbomen staan omdat de school waar ze voor bestemd waren ze niet verdiende. Ze moet heel hard lachen terwijl verder gaan naar Sigagule support center.

Wat is dit toch een heerlijk plekje, puur en vredig. Er zijn al wat kinderen om een maaltijd te halen. De ellende is hier behoorlijk af te lezen aan de gezichten en lichaamstaal. De mango's worden een beetje verlegen in ontvangst genomen. Dit is hier zo ongelofelijk welkom. We blijven er even zitten tussen de kinderen en de vrijwilligers.
Dit is zo mooi!

Toch weer een lange dag met een prachtige afsluiting. Tot mijn grote verassing kan ik weer verhalen uploaden. De stukken blijven lang, er is gewoon te veel te beleven.