Lees-wijzer
Door: Richard
Blijf op de hoogte en volg Puck, Bob, Sepp, Richard en Leonie
01 Maart 2015 | Zuid-Afrika, Acornhoek
Dus schrijf ik vanochtend deze lees-wijzer, het zal een heel verhaal worden. Aan jou keus.
15 februari; It's time for Africa...
Afrika kruipt onder mijn huid, mijn energie laad in recordtempo op en al mijn zintuigen worden in de 'aan' stand gezet. Het heeft even tijd nodig om de hectiek van ons 'Polderleven' in de 'uit'stand te zetten. Onbewust doe ik vandaag niets meer dan transformeren naar een andere norm en mezelf openstellen en opladen om in de komende dagen naar een doel toe te werken.
16 februari; Niets is wat het lijkt.
Om te kunnen begrijpen waarom de dingen hier gaan zoals ze gaan heb ik behoefte aan een uitgangspunt. Iets wat voor mij houvast geeft. Natuurlijks is dit de Beretta Primary school en natuurlijk is dit als mens Lynette. De verwilderde moestuin van Beretta is een schok. Even zijn we uit het veld geslagen over wat we aantreffen. Als de persoon Lynette wordt toegevoegd aan de tuin ontstaat er een eenheid. Ik mag dit altijd graag omschrijven als de rekensom 1+1=3.
Onze ogen worden weer even geopend.
Als wij denken dat er geen plan is wil het niet automatisch zeggen dat er geen plan is. Het zou ook zo kunnen zijn dat het plan er is en het ons ontbreek aan kennis, inzicht, diepgang en cultuur om dit plan te kunnen doorgronden. Waarbij de westerse wereld vaak beschikt over een misplaatste arrogantie om er iedere keer weer klakkeloos van uit te gaan dat ons plan beter is.
Wij hebben immers meer geld, spullen, gezondheid, welvaart en gaan zeer beschaafd met elkaar om...
In Afrika stelen mensen het geld uit je broekzak terwijl je met ze praat, dat is natuurlijk wel heel erg fout. Ik herinner me dat ik in Nederland bij de bank zat te praten, kopje koffie erbij. Achteraf bleek ik een woekerpolis te hebben. Het geld wat toen gestolen is was meer dan ik hier ooit in mijn broekzak zou hebben...
Hoewel ik in dit geval het plan in Afrika wel herken herkende ik dat in Nederland niet. Dat wil niet automatisch zeggen dat er geen plan was. Inmiddels heb ik ervan geleerd en weet ik dat een stropdas soms wordt toegevoegd zodat je de kans hebt hem stevig aan te trekken op het moment dat je beroofd wordt. Ieder dier heeft zijn zwakke plek!
Deze dag stond vooral in het teken van onbevooroordeel en respectvol leren kijken. En dat is heel erg lastig omdat mijn achetergrond natuurlijk is gevormt door economisch denken en de overtuiging dat wij beter ontwikkeld zijn en van daaruit een machtspositie in de vorm van kennis of geld bekleden.
17 februari; 89..
Werken en inzichten opdoen. Op deze dag verbinden voor Kim en ik. Het is een dag waarbij we samen heel veel inzichten opdoen en delen. In een dag tijd vormen twee individuen een team. Zoals ik later schrijf, zonder Annekim was dit onmogelijk. Een gids om de weg te vinden, een gids om inzichten aan te toetsen, een compagnion die een eigen meerwaarde toevoegd. Het team overstijgt de som van de individuen.
Natuurlijk grijpt het je aan als eer 89 kinderen in een klas zitten. Hoe vervelend ook is dat niet ons probleem. Wij zijn hier met een ander doel. Om dat doel te bereiken moeten we eerst inzicht verschaffen in de materie en in onszelf.
18 februari; Op het randje
Op het randje gaat achteraf over de last van het geld dat ik meeneem. Iets maakt het onmogelijk om geld te doneren en dat maakt me hier zelfs een beetje boos. Pas later zie ik in dat hier een belangrijke boodschap werd afgegeven.
'Als je op het juiste pad bent spant het hele universum zich samen om het mogelijk te maken'
Uit de Alchemist van Paulo Coelho en op de valreep nog even meegeven door Annet.
Dat wat we kopen is precies genoeg om de aandacht te vestigen. Door de community verspreid het woord dat er iets te halen is. De aandacht is op ons gevestigd. De seedlings en bomen die we doneren komen stuk voor stuk op een plek terecht waar ze gewaardeerd worden.
19 februari; Thulamahashe
Steeds meer zien we in dat het om mensen gaat en niet om objecten. In Thulamahashe wordt pijnlijk duidelijk wat een enorm gebied dit is en hoeveel van dit soort gebieden er nog zijn. De twijfel komt of de schaal en omvang niet te groot is. Wij horen hier niet thuis, we zijn geen onderdeel van deze cultuur.
Lange dagen, onbegaanbare wegen, hitte en ontoegankelijke mensen. Zonder een local kunnen we de scholen niet eens vinden. Wat doen we hier?
20 februari; Tijd voor reflectie
De grote opening van de Acorn to Oaks Highschool. Geld, macht, hoogwaardigheidsbekleders, contacten, netwerken, westerse mogelijkheden. De Acorn to Oaks is gebouwd op een onmogelijke plek. Maandag hebben we daar nog een paar uur gezeten omdat de borehole die geboord werd na 150m1 droog bleek te zijn. Niet gekeken naar het terrein, alles losgekoppeld van natuur, afkomst en cultuur. In de volstrekte overtuiging dat natuur maakbaar is. Op de hoogste heuvel een protserige uiting van macht neergezet die slechts één boodschap afgeeft de wereld is te koop! (mooie plek om kinderen een toekomst mee te geven)
Vandaag blijkt achteraf mijn beproeving te zijn. Mijn hart en intuïtie sturen me naar Mahalamele creche en Sigagule support center, de economische drager in mij roept dat de kansen, contacten in invloed uitoefenen te vinden zijn bij Acorn to Oaks. Zonder twijfel volg ik mijn hart en beken ik kleur naar mezelf.
Annekim heeft minder geluk en heeft een waardeloze ochtend.
Zani is over en zonder fatsoenlijk kennis te maken trekt ze ons mee in een fout project. Spelen met mensen en ondernemen ten koste van heel veel. Het mooie verhaal wat wordt opgehangen maakt op twee mensen geen enkele indruk. We zijn een hecht team geworden en samen lukt het ons wel degelijk om een signaal af te geven die voor een individu een kansloze missie was geweest.
Het is ook aanleiding om voor het eerst serieus vraagtekens te zetten bij de richting die Spring of Hope is ingeslagen. In Thulamahashe was de puurheid van de zin 'you just add water' volstrekt duidelijk, eerlijk en voelbaar. De opening van de school en het zoeken van samenwwerking met grote geldschieters gaat zijn doel voorbij. De autheticiteit verkocht aan de hoogste bieder?
De eerste week voorbij. We staan op één lijn en zoeken ondertussen naar mooie mensen. De mooie mensen snappen soms dat dit een kans is om zichzelf te laten zien. Aangezien het feit dat zoeken niet mijn kernwaarde is...is dat soms wel handig.
21 februari; Sitting on top of the world
De belangrijkste dag in mijn beleving. Want wat heeft het voor zin om in deze uitzichtloze mierenhoop iets te willen bereiken?
We overzien letterlijk het gebied. Miljoenen jaren geschiedenis zichtbaar in het landschap. Iedereen kan het zien, je moet alleen leren kijken.
Terwijl ik aan Kim uitleg wat er te zien is overzien we ook letterlijk onze eigen rol in het geheel.
Dit landschap was er al lang voordat er mensen waren. De mensheid is een klein onderdeel van dit geheel. Wij zitten op de berg en voelen dat we niet meer dan een stofje in een groter geheel zijn.
Deze mensen hebben niet gevraagt of wij ze kunnen helpen. We zullen op zoek moeten naar de wezelijke vraag waarom wij hier zijn.
We kunnen er ook niet omheen dat de persoon die ons bind Spoon is. Zijn motto 'Be the change you want to see in the world' is allesomvattend.
22 februari; Naar de wildtuin.
Een stukje ontspanning en op zoek naar de natuur. Permaculture, je zou vergeten dat het over moestuinen gaat.., is niets meer dan het toevoegen en benutten van natuurlijke processen is een gecultiveerd geheel. Juist de natuur maakt het verschil omdat we dit deel van tuinieren nooit in haar volle omvang kunnen doorgronden. Het wordt tijd dat we dat ook eens gaan accepteren.
Na Spoon voegen we hier Alan McSmith aan het verhaal toe. Natuurlijk komen we op het moment dat we van onze geplande route afwijken in de Timbavati terecht. Het gebied waar ik vijf dagen met Alan en de familie mocht doorbrengen. Natuurlijk hadden we hier, nu ook weer, onze meest indrukwekkende onmoetingen.
Vandaag nemen we vooral Alan McSmith mee naar huis.
"Als je diep bij jezelf ten rade gaat, weet je altijd, ALTIJD!!!, het verschil tussen goed en fout." Alan McSmith.
23 februari; Be the change you want to see in the world
Tegelijkertijd houden we ons gericht bezig met twee vraagstukken.
1. Hoe kunnen we premaculture en het gedachtgoed erachter een stevige basis meegeven.
2. Is Spring of Hope de juiste partij om zich hiermee bezig te houden?
Op permaculture gebied zijn er kansen. We hebben veel mensen gevonden die het gedachtgoed doorvoelen en er, soms zonder het zelf te weten, al lang mee bezig zijn.
Bij Spring of Hope is Zani echt van haar pad af. Hier liggen andere problemen onder. Ik zal keuzes moeten maken en dat doe ik ook. Permaculture krijgt vanaf dit moment mijn onverdeelde aandacht.
24 februari; Mango-time
Op de ze dag doen we eigenlijk niet veel meer dan onze bevindingen en inzichten dubbelchecken. We proberen wat dingen uit en bespreken voor heel veel. Iedere keer betrekken we Lynette, iedere keer even naar Beretta om te toetsen en raad te vragen.
25 februari; Hoe sta jij er eigenlijk in.
Even checken of ik jullie nog meeneem.
Eerlijk gezegt vrees ik op dit moment al veel mensen te zijn verloren.
Met alle respect zie ik achteraf dat ik de laatste trap van de raket hier heb afgekoppeld.
Het laaste stuk is voor ons!
25 februari; Achter de schermen.
Het verhaal dat ik aan Peach vertel is de oplossing. We moeten ons realiseren dat we iets geven waar mensen niet om vragen. Natuurlijk willen ze het wel hebben en natuurlijk kan het een verschil maken en natuurlijk is de intentie wonderschoon. De eerste oplossing voor het probleem, dat de mensen geen verantwoordelijkheid nemen over de spullen die ze krijgen, is te zoeken bij de gever en niet bij de ontvanger.
Het is zo makkelijk om te geven. Maar hoe moeilijk is het om te ontvangen. Ik weet in ieder geval dat ik hier zelf heel erg slecht in ben. Toch zal ik ook deze beproeving moeten doorvoelen.
Al schrijvend is het op dit moment voor mij nog steeds volsterkt duidelijk dat dit over moestuinen gaat. Als je me niet meer volgt is dat geen schande...
26 februari; Roadblock..
Dit gaat over de twijfels. Twijfel over het plan dat ik mij hoofd aan het broeden is. Naast Kim heb ik hier echt Spoon even nodig en gelukkig is hij daar op het moment dat ik het vraag.
De nacht die volgt is een nacht om niet te slapen. Het plan wat ik voor ogen heb is duidelijker dan ooit en tegelijkertijd bloedlink.
De reisverslagen die ik daarna toevoeg zijn niets meer dan een weergave van de dag.
Ik had al mijn energie even nodig.
27 februari; Rondje om de kerk.
Wat een lang, lange, lange en doodvermoeiende dag. Ik maak de kapitale fout om mijn teamgenoot niet te betrekken in mijn plan. Natuurlijk bespreken Kim en ik de belangrijkste praktische zaken, maar in de echte essentie betrek ik haar niet.
Het is toch een dingetje waar ik aan moet gaan werken...
Morgen hebben we de mensen uitgenodigd die het principe van permaculture begrijpen.
"Permaculture is not a way of gardening, it's a way of life."
De masterclass permaculture gardening zal, net als dit verhaal, niet over planten gaan.
Het gaat over de verhalen die je toevoegt aan de tuin en het herkennen en doorvoelen van processen.
Hoe je een kind dat zijn moeder is verloren mee kan nemen naar een tomaat en het troost kan bieden.
Hoe je een kind dat jarig is mee kan nemen naar dezelfde tomaat om te vieren.
Dat de tomaat er is is voor al deze mensen een vanzelfsprekendheid.
Dat deel van hun vak snappen ze allang.
De samenkomst krijgt een tribaal karakter, Ubuntu (met dank aan Femke!). Om de mensen in beweging te krijgen zal ik eerlijk moeten zijn naar mezelf. Niemand heeft me gevraagd om hierheen te komen dus heb ik diep van binnen een vraag die ik wil voorleggen.
Om mijn doel te bereiken heb ik voor een paardemiddel gekozen.
Dus daar zitten we in de auto. Twee weken werken we samen en nu kies ik mijn eigen weg. Wil ik, omdat het riskant is, Annekim niet betrekken? Twijfelen doe ik niet.
Heeft Kim mij gevraagd om haar niet in de hele lastige vraagstukken te betrekken?
Het doet haar geen recht, we zijn zover gekomen door samen te werken. En als ik rond een uur of 1 mijn plan vertel liggen we bijna naast de weg in een greppel... Of ik goed bij mijn hoofd ben!
Annekim voegt een waarde toe die morgen de doorslag zal geven.
Wat ben ik toch een sufferd.
28 februari; De laatste
Bij Beretta zitten we in een kring onder de markante boom bij de ingang. Als ik mijn verhaal start duurt het niet lang voordat iedereen op het puntje van de stoel zit. Principal Jozef is de eerst die het woord neemt en uitspreekt dat we hier eigenlijk in een zeer waardevolle Afrikaanse overlegstructuur zitten. En dat is heel, heel ,heel erg prettig!
Mijn insteek om advies te vragen inplaats van les te geven werkt als een katalisator.
Nu wordt het tijd om het paardemiddel in te zetten, de wereld op zijn kop te zetten, de spiegel voor te houden aan deze mensen met het doel dat ze zich oprecht af gaan vragen waar ze mee bezig zijn.
Dit verhaal hou ik bij me, dit verhaal kom ik je zelf vertellen.
Ter afsluiting planten de deelnemers gezamelijk een boom op Beretta. Iedereen voegt wat grond uit hun eigen moestuin toe aan de wortels van deze boom.
Slechts één persoon ziet dat Kim en ik letterlijk uit de kring zijn weggestapt.
Lynette staat aan de zijkant met een harkje. Ze verzameld het materiaal dat de boom zal laten groeien.
We kijken elkaar aan, Kim, Lynette en ik.
Het is niet mee dan een knikje en een glimlach die meer zeggen dan al mijn verslagen waarmee Lynette ons bedankt.
Een kans voor Lynette om het stokje over te gaan geven. Een kans voor de deelnemers om hun verantwoordelijkheid te nemen. Waar Lynette het alleen moest doen hebben deze mensen straks elkaar. De directeur, de tuinman, de belofte.
Ze beseffen allemaal dat hier een kans wordt geboden;
Die ene kans die ieder mens in zijn leven verdient!
"...Let als je naar doel reist goed op de weg. Want juist die weg verrijkt ons terwijl we hem bewandelen..." Paulo Coelho en met dank aan Jorick, het boefje!
-
01 Maart 2015 - 10:59
Stef:
goede morgen (hier) richard,
bedankt voor deze uitleg.
de taal is het deel wat lastig is maar het gevoel zegt dat het goed is.
bedankt. -
01 Maart 2015 - 11:56
Henny:
Aan het eind van het lezen van deze uitleg diep ontroerd, wat een mooie mensen.
Ben benieuwd naar het verhaal dat je nog voor ons tegoed hebt.
Goeie reis terug naar huis.
-
01 Maart 2015 - 13:08
Anne-lies :
Heel bijzonder Richard, hoe je iedere keer de dingen weet te beschrijven.
Maar ook zeker hoe je erin staat en je eigen gevoel en twijfels weergeeft.
Heb een goede reis naar huis -
01 Maart 2015 - 15:00
Lizzy:
Bedankt weer voor het meereizen met jouK
kijken al uit naar je verhalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley