Anderhalf uur

Morgen reizen we weer terug naar Nederland en zit ook dit avontuur er weer op. Thuis zal ik nog erg veel gaan schrijven om dat alle indrukken nu nog aan het landen zijn. We hebben veel gedaan en weer veel geleerd. Weer een stapje dieper in de community doorgedrongen om te kunnen overzien waarom de dingen hier gaan zoals ze gaan.
Het is oprecht leuk om terug te horen dat juist onze rol tussen de diverse bevolkingsgroepen door iedereen gewaardeerd wordt. Vanuit de Lodge Nsele waar we verblijven praten we veel over de projecten en de manier waarop alle mensen vanuit bepaalde vooroordelen naar elkaar kijken. Het is mijn wens en misschien daarmee de grootste kracht om ieder mensen zonder vooroordeel tegemoet te treden.

We ontmoeten elkaar van mens tot mens en als ons dat lukt zijn we als mensen tot veel in staat!

Zo verschillen we enorm in cultureel opzicht van elkaar en verschillen we enorm als het gaat om het nemen van verantwoordelijkheid en financiële middelen. Toch zijn onze maatschappelijke vraagstukken niet erg afwijkend van elkaar. Ook hier vallen mensen buiten de boot, ook hier zijn er mensen die onbaatzuchtig voor elkaar zorgen en ook hier zijn er mensen die ten koste van iets of iemand proberen in hun behoefte te voorzien.

Gisteren was ons bezoek aan Krugerpark een feestje met veel wild en prachtige leeuwen. We hebben nog even genoten van de omheinde natuur die ook hier maximaal geëxploiteerd wordt. Natuur lijkt onderhand wereldwijd een schaars product te worden en is daarmee direct economisch waardevol. Helaas is het dan juist weer de economie die de natuur die we zo mooi vinden stelselmatig om zeep helpt.
Wij rare mensen...we maken het allemaal zo moeilijk voor onszelf.

Na het Krugerpark lukte het om 1.5 uur met Spoon bij te praten. Zoals altijd brengt het lot ons samen. Via een weg die bol staat van toevalligheden komen we elkaar op een plaats en een tijd tegen dat op voorhand onmogelijk lijkt. Het maakt onze ontmoetingen alleen maar specialer.
We hebben niet veel woorden nodig om te communiceren maar er is in deze anderhalfuur geen stilte gevallen. Verbaal en non-verbaal hebben we met elkaar gedeeld.
Drie jaar geleden heb ik Spoon voor het laatst gesproken en hij was toen behoorlijk van zijn pad af. Dat blijkt wel want de hele ontmoeting kan hij zich niet meer herinneren. Stukken van die tijd verdwenen uit zijn herinnering maar met zijn vermogen om te reflecteren is hij nu weer geland. We praten over zijn werk op het Wildlife College waar hij van project in project rolt en samenwerkt met vooraanstaande mensen. Tribale projecten tussen Mozambique, Zuid Afrika en Swaziland. Enorme bewegingen in stammen, gebruiken, erfgoed en toekomst. Hij is hier op zijn plek al loopt zijn hoofd over van alle ideeën. Als aardmannetje doe ik het meestal wel goed met overlopende hoofden. Zijn problematiek pak ik op en vertaal ik naar het klaslokaal van de Berreta school.
Zijn project Greenkidz waarvan alle jongeren die daarin deelnamen nu op dat fundament zijn gaan bewegen en ontwikkelen. Ze doen het zonder uitzondering net even anders en dat werpt zijn vruchten af. Ja, ik ken hun namen nog. Die kinderen waarmee we jaren geleden onder een boom zaten om te praten over de toekomst.
Hoe groot is je impact als mens als je voor 30 jongeren een verschil bent? Kan je dat verschil ook brengen in tribale vraagstukken? Moet je dat eigenlijk wel willen?
Natuurlijk hebben we het over Spoon zijn zoektocht naar spiritualiteit en hebben we het over mijn band met intuïtie en reading.
Anderhalfuur is waar we het mee moeten doen.
In deze tijd zijn al mijn indrukken en inzichten langs een andere en bijzonder waardevolle meetlat gegaan en staat ook mijn wereld weer even op zijn kop.
Spoon wil werken met de beste professoren. "Rich, I want to learn from the very best en want to become the very best".
Ik heb Spoon verteld dat hij al lang de beste is in het 'Spoon' zijn. Zijn leermeesters zijn om hem heen en komen op zijn pad. Als leerlingen, de mensen die de poort open doen, de dief en de bedelaar...iedereen zonder uitzondering. Hoe heerlijk dat hij precies begrijpt wat ik bedoel.
We nemen afscheid. Anderhalfuur en twee biertjes later...
We delen een warme omhelzing en weten dat er ooit een moment gaat komen waarin dit samen gaat vallen.

Van afscheid naar afscheid.
Vanochtend heb ik met Leanette nagepraat ober het project en onze ontmoeting. We zijn vooral bezig geweest om het onvermijdelijke einde van deze twee weken zo lang mogelijk uit te stellen.
Ze is de juiste persoon op de juiste plek en ik ben blij dat we haar hebben kunnen ondersteunen.

Deze projecten hebben zich de afgelopen jaren bewezen en zoals ik het zie is dit slechts het begin. Er staan hier mooie dingen te gebeuren en daar is deze community wel aan toe.
Voor iedereen die op wat voor manier in dit project heeft geparticipeerd kan ik met trots zeggen dat jullie investering in de mensen en scholen op een manier uitbetaald dat op voorhand onmogelijk leek.
De afgelopen jaren is onze inbreng steeds verder teruggenomen. Nu rest er het delen van kennis.
We delen kennis omdat we op deze wereld nu eenmaal allemaal onder dezelfde levende deken slapen. En als die deken verdwijnt kunnen we het allemaal behoorlijk koud gaan krijgen...