Werk en voetbal

Na twee lange luie dagen in het Krugerpark is het weer tijd om aan het werk te gaan.
Voor de komende week zijn er genoeg dingen die nog 'even' gedaan kunnen worden. Naast het ontwerp van de moestuin en de technische omschrijving zijn er nog wat projecten van Try en de tuin van Leanette die aandacht vragen. Juist doordat er deze keer iets minder tijd is dan gewoonlijk werkt het allemaal wat efficiënter.

Tussendoor is het me gelukt in contact te komen met Alan mcSmith en dat voelt als een groot cadeau. Hopelijk gaat het ons nog op tijd lukken om met een biertje bij te praten. Uiteindelijk is dit de man die een paar jaar geleden iets in beweging heeft gezet en hij was blij verrast te horen dat die beweging nog steeds doorwerkt. Sterker, die beweging werpt meer vruchten af dan ooit.

Vanochtend heb ik de workshop voor morgen voorbereid. Ik denk dat het voor mij pittig gaat worden. Er is een behoorlijke taal barierre omdat mijn engels verstaanbaar is maar tegelijk verre van goed. Daarbij is er van de toehoorders hetzelfde probleem, ook voor deze mensen is dit niet hun eerste taal en niet iedereen is voldoende ingevoerd in het engels. De mate waarin ons beider woordenschat gaat overlappen is het deel waarmee we het gaan doen.
Dat is dan weer een mooie brug naar de moestuinen, we doen het met wat er is.
Ik ga vooral iets vertellen over het samenwerken met natuur en het herkennen, benoemen, respecteren en repareren van kringlopen binnen een ecosysteem. Als kleine bijkomstigheid heb ik eigenlijk ook geen idee wat het basis niveau is...
Gelukkig is praten voor mij nooit een probleem en heb ik voldoende kennis om vragen te beantwoorden. Het blijft wel problematisch hoe laag het opleiding/kennis niveau hier is. Aan de andere kant zijn er na morgen weer heel veel mensen wat wijzer en daar mag ik mezelf ook toe rekenen.

Belangrijkste vandaag was het voetbal.
Bob heeft met de 3 voetbal teams van Berreta school een klein toernooi gespeeld. Het was een lastige wedstrijd omdat het team van Bob eerst zowel bergop als met wind tegen speelde. De teams werden van de zijlijn hartstochtelijk aangemoedigd door de plaatselijke koe die zijn weiland ingenomen zag door een vreemde kudde met een bal. Het arme dier wilde gewoon in rust op zijn eigen veldje grazen.
Onvermoeibaar lopen de kinderen op hun blote voeten door het lange gras begeleid door hun voetbalcoach en onder de onvolprezen leiding van scheidsrechter Moses die voor deze gelegenheid zijn blauwe haaienpak had aangedaan. Een prachtig plaatje.

Ondertussen heb ik nog een tijdje met Leanette zitten praten over het aansturen van een moestuin van 3 ha, de scholen, de gasten van Spring of Hope en de toekomstplannen. Er is een dringende behoefte aan specifieke groene kennis en ik vrees dat die beweging onderschat wordt.

Vandaag waren er twee gasten uit Amerika die door Try werden meegenomen naar de projecten. Deze mensen doneren met hun bezoek een behoorlijk bedrag en als tegenprestatie gaan ze langs de projecten in de community.
Op de Berreta school was het voor ons goed zichtbaar wat er dan gebeurd.
Kinderen staan opgepoetst klaar om een liedje te zingen voor de gasten. Try en Leanette zingen mee. Het is erg lastig om hierin zonder oordeel te blijven. Ik ken de gasten niet, wel zie ik hoe ze bewegen en reageren. Ook deze mensen vragen niet om dit privilege.
Het wordt ze gegeven door mensen die voor een ander invullen dat dit gewenst is. Net als een paar jaar geleden met Annekim heb ik er nu met Bob lol om. Er is een ongemakkelijke kerstboom van beleefdheden opgetuigd waarin niemand zich prettig lijkt te voelen. Tegelijk heeft niemand het lef om uit te spreken waarom het ongemakkelijk is.. En zo blijft het in stand.
Vrijdag heb ik bij Leanette, Try en Mosus aangegeven dat ik me ongemakkelijk voel als de kinderen op een rijtje gaan staan en voor ons gaan zingen en dansen. Natuurlijk hebben ze uitgelegd waarom ze dat doen en dat de kinderen dat erg leuk vinden. Maar ik ben blij dat ik mijn gevoel uitgesproken heb, zo rest er voor iedereen een keuze.
Ik vraag me wel af of dit een handige beweging is om het zelfrespect te vergroten.
Later kwam de auto met de gasten en Try nog even langs het voetbalveld om te kijken. Na 2 minuten met draaiende motor en dichte ramen reden ze weg precies over een deel van het veld waarop de wedstrijd bezig was.

Een verschil tussen arm en rijk? Blank en zwart? Of hoeveel verschillen nog denkbaar zijn...
Na de apartheid dit land en de toch grote culturele verschillen blijft het blijkbaar lastig om oude patronen te herkennen en waar nodig af te waarderen.
Persoonlijk vind ik het altijd weer waardevol om mee te maken hoe mensen met elkaar omgaan en op welke manier ze zichzelf in hun ontwikkeling in de weg kunnen zitten.
Tegelijk weet ik ook dat ik het niet kan herkennen als ik zelf niet ooit in dezelfde valkuilen ben gestapt.

Het zal morgen waarschijnlijk de laatste zin van mijn workshop zijn. Ga en het werk en maak fouten!