Thulamahashe

Ik merk dat de verhalen wel erg lang beginnen te worden. De inzichten en wat we beleven zijn te veel en te indrukwekkend. We zijn door de scholen heen die Annekim gewoon weet te vinden. Vandaag starten we met een aantal scholen die ook de TomTom niet kent. Zo werkt het in Afrika, de naam waaronder je de school kent hoeft niet de werkelijke naam te zijn en andersom werkt het precies zo. Ik geloof dat hier werkelijk mensen rondlopen die niet weten hoe ze zelf heten.

Omdat Annekim soms (lees altijd) net zo eigenwijs is als ik gaan we eerst de gebieden in waar we vermoeden dat de school zit. We rijden de Sihlekisi in op zoek naar Sigagule Support Center. Omdat rijden in Zuid Afrika met de gaten in de weg en minder getalenteerde bestuurders behoorlijk inspannend is zal ik vandaag rijden en dat zal ik weten… Volgens Annekim vraag je de weg (in tegenstelling tot Nederland) altijd aan een vrouw. De man heeft geen idee waar zijn eigen kinderen op school zitten. Na vier keer vragen en veel nieuwe zandpaden te hebben gevonden besluiten we noodgedwongen de weg te vragen aan Lynette. Maandag zagen we nog hoe Lynette bezig was om mompelend en met drukke handgebaren de weg te wijzen aan iemand die ze aan de telefoon had. Een uitleg van Lynette is als het oplossen van een cryptisch puzzelvraagstuk. Kim luistert vijf minuten, knikt 10 keer ja en wijst zo af en toe een kant op. Vervolgens noteert ze twee woorden van het hele verhaal en we kunnen gaan.

Hoewel we in de buurt zijn komen we Sigagule niet tegen. Als we besluiten voor de laatste keer de weg te vragen bij een school ontmoeten we een Prince, een bekende van Kim. Prince stapt in een wijst ons de weg. Via een onvindbaar graspad komen we bij een soort schuilstal aan. Sigagule Support Center, hier komen dagelijks zo’n 70 kinderen die geen eten hebben voor een maaltijd. Het is er netjes en wat hier gebeurd is ongelofelijk mooi en puur. Het grijpt me enorm aan. Buiten de bron en de keuken is er niets. Naast de bron een paar pas geplante boompjes. Prince is gelijk een handige tolk en ik vraag hem of ze drie citrus bomen kunnen verzorgen. Als Prince het vertaald begint ze te glimlachen…

Van hier rijden we naar Andover Primary school. Twee jaar gelden liep ik hier nog met Spoon. Het was naast Beretta het paradepaardje van permaculture. Spoon en Annekim hebben hier veel energie in gestopt. De basis is er nog al is de rest een verdroogde bende. Uit het niets komt een bekende van Kim op ons af, de man is leraar en was altijd verantwoordelijk voor de mooie moestuin. Kim vraagt hem de oren van het hoofd, ze is echt een beetje pissig over hetgeen ze aantreft. Het blijkt dat hij door de overheid is overgeplaatst, nu is hij terug. Hij heeft geen antwoorden want vandaag is zijn eerste dag. Er is hoop voor Andover.

We rijden door naar de Thulamahashe en ik kom erachter dat het werkgebied een stuk groter is dan de provincie Utrecht. We gaan naar de ‘rural arias’, hier is ook voor Zuid Afrikaanse begrippen de ontwikkeling nog niet echt op gang. De weg vinden we met de uitleg van Lynette en de 2 genoteerde woorden van Kim niet. We vragen de weg aan een vrouw en alsof de duvel er mee speelt weet ze alle scholen te vinden. Ze stapt in en rijd met ons mee. Als snel rijden we over een half weggespoelde weg en als dit ook met vierwiel drive niet meer begaanbaar is zegt Kim doodleuk dat we beter kunnen keren…

We rijden het terrein op van Langa High en melden ons bij de deputy Principal. Ik kan het niet laten en schiet er de foto van de dag. Terwijl de man zoekt naar de juiste datum noteert hij met een groots gebaar “Kim and Richard Spring of Hope”in zijn volstrekt lege agenda. We lopen het terrein rond en horen dat het slagingspercentage hier tot voorkort slechts 35% was. We laten Langa even voor wat het is.

Van Langa rijden we naar Daniye Primary school. De kinderen vergapen zich aan de komst van twee blanke mensen, ze zijn het hier duidelijk niet gewent. De directrice ontvangt ons, als de wereld vergaat heet deze vrouw het pas een dag later in de gaten. De bron is stuk en we lopen over het terrein om de oorzaak in kaart te brengen. Uit zijn lokaal komt een leraar op ons af, hij verontschuldigd zich voor zijn eigen directie. Van hem horen we het verhaal van de bron aan, we kunnen er wel iets mee. Geen moestuin hier en terwijl we wegrijden bespreken we hoe we deze geïsoleerde en gemotiveerde leerkrachten met elkaar kunnen verbinden. Als we deze mensen met elkaar in contact brengen staan ze niet allen. Mensen die hun nek durven uit te steken, ze maken altijd een verschil.

Het is inmiddels 35 graden geworden als we het terrein oprijden Nyamande High. Het stemt ons niet vrolijk, al weten we dat het niet altijd is wat het lijkt. We worden ontvangen door de deputy Principal, ze beantwoord plichtmatig onze vragen. De bron is stuk en ze moeten water kopen dat met een vrachtwater wordt aangevoerd. Soms is ook die aanvoerlijn niet mogelijk en moeten de kinderen noodgedwongen naar huis. Als we vragen over de moestuin gaan haar ogen glimmen. Ze is lerares Agriculture en ze hadden hier toen de bron werkte een prachtige moestuin. Deze dame weet werkelijk alles van permaculture en als we later buiten zijn zien we de enorme oppervlakte die tot voorkort een bloeiende moestuin was. Deze dame heeft het in zich in dit gebied een rol in te nemen die Lynette vervult in Acornhoek. Ik begrijp heel goed wat er door de hoofden van de oprichters van Spring of Hope ging toen ze dit soort situaties aantroffen.
You just ad water!

Als we thuiskomen was een lange en iets te warme dag plof ik in het zwembad. Ondertussen komt de familie Ynala weer langs (dit zijn een soort herten Sepp) en we kijken elkaar begrip vol aan, ze hebben het ook warm.
Kobus van ‘Appelblaar tuincentrum’heeft net de planten gebracht met zijn bakkie. Uitladen en verzorgen. Nu is het kwart over zeven in Afrika, tijd om te gaan eten.