Rondje om de kerk

Vandaag nog een heel aantal scholen op het programma.
De eerste school op het programma is Mtembeni primary school. Vanaf ons huis is het ongeveer 60 km rijden, helaas veel van deze wegen zijn dirtroad. Na een uurtje hobbelen zien we op Mtembeni vooral de sproeiers op de grasvelden en een verpieterende moestuin, het leven blijft keuzes maken. Ook deze school krijgt hulp van andere organisaties. Voor ons betekent dat vooral een stapje terug doen.

Pfunakani Creche is onmogelijk te vinden. Dieper en diepergaan we de communities in en als blanke ben je hier echt een bezienswaardigheid. Pfunakani heeft prachtige kleuren op de buitenmuren. Binnen is het hier nog wel aardig aangekleed, al ontbreken stoelen en tafels. Het is raar maar inmiddels begint het gewoon al te wennen. De moestuin is hier soms op orde, het is net hoe het uitkomt. Het is niet voor te stellen hoe hier is geweest voordat er water was. Vrolijke kinderen die vrolijk een liedje voor ons zingen.

Xitenga creche is zo mogelijk nog moeilijker vindbaar. We ploegen ons een weg door het mulle zand. Hoe groot is onze verassing als we een heel gezellig terrein oprijden, vrolijke schilderingen, vrolijke mensen, vrolijke kinderen en met dat wat er is wordt het maximale gedaan. Samen met de community beheren ze hier een flinke moestuin. We vragen of we ergens mee kunnen helpen. Fruitbomen zouden hier een postief verschil brengen en wat schaduw over de moestuin werpen. Dat gaan we organiseren, over 3 jaar krijgen ze hier een mooie oogst.

Tsakelani creche spant echter de kroon. In een uithoek van een uihoek verblijven dagelijk 62 kinderen met slechts één plee (gat in de grond). Er zijn dagen dat er zelfs geen eten is. Hoe knap dat ze het hier gewoon rooien met de dingen die er wel zijn. Er is een knap moestuintje, er staat een sinasappelboom op de enige plek waar het kan. De kinderen zijn hier ziek en ongelukkig. Aan de begeidsters zal het niet liggen. Het is na alles wat we gezien hebben niet voor te stellen dat dit dagelijks werkt. De eerste stap is het organisren van een éénvoudige toiletvoorziening. En geloof me, ook die variant rennen wij heel hard voor weg. Tsakelani geeft vooral de boodschap af dat er grote nood is naar heel veel om een enigzins acceptabel (ook naar Afrikaanse normen) bestaan op te bouwen. Zolang dat niet lukt is iedere dag gewoon een nieuwe dag. wat zijn deze mensen sterk.

Even langs bij Beretta waar Lynette weer wat kinderen heeft weten te strikken om de planten water te geven. Morgen geef ik een workshop permaculture voor een select gezelschap. Ook lynette weet niet wat we gaan doen en stiekem vindt ze het wel leuk.

Stoppen bij Amass disable center, een mooie bestelling gedaan om mee te nemen naar Nederland. De kinderen hebben de afgelopen dagen hard gewerkt om iets voor ons te maken. Ze hebben veel plezier gehad en vooral een doel in hun leven. Hoe lastig moet het zijn voor een kind met downsydroom om alleen maar bezigheidstherapie te ondergaan (liedjes zingen). Er is gewerkt en de spullen zijn verkocht. Drie dagen plezier voor deze prachtige kinderen, die verre van achterlijk zijn!

Door naar de laatste school voor vandaag, Lethipele high school. Inmiddels hebben we 300km gereden over de zandwegen en niet gegeten. We zijn moe al moeten we echt nog even doorzetten. Lethipele is een teleurstelling. De principal is echt een flapdrol en dat straalt af over de hele school. Zelden zijn in dit soort uithoekeen, want dat is dit ook weer, directeuren met ballen te vinden. Slap handje en weinig plezier in alles. Veel vragen en weinig doen. Het spijt ons maar we doen er niet aan mee, het is verloren energie. De keukendames ontfermen zich over een eenvoudige moestuin. De dames willen wel. We nodigen deze vrouwen uit om mee te doen aan opleidingen in permaculture. Scholing is altijd goed en zo komen ze in ieder geval in contact met andere scholen. Deze gebieden zijn nog echt geisoleerd.

We rijden nog even langs Try op de gezellige Senianya Primary school. Hier werkt Try als onderdeel van de organisatie Seeds of Light. Deze groep houd zich alle lange tijd bezig met permaculture in combinatie met creatieve projecten. Nick, de eigenaar, is een Amerikaan die al lange tijd werkzaam is in de gebied. Het werk dat ik van hen heb gezien is bijzonder waardevol. Mede hierom richt ik me er vooral op om een andere koers te varen dan Nick, we kunnen elkaar prima aanvullen en het zou van de zotte zijn elkaar te beconcureren.

Als we rond vier uur door Acornhoek rijden is het een gekkenhuis, de laatste vrijdag van de maand is betaaldag, het is een zootje, veel politie en (dronken) mensen op straat. We willen hier vooral snel weg. Ook dit gezicht kent de community. Hoe ongelofelijk het ook lijkt, ik kan me voorstellen dat mensen soms even aan de dagelijkse realiteit willen ontvluchten.

Naar huis, eten en even douchen. Dan snel door om inkopen te doen voor de workshop van morgen. Er wordt ook een Art-gallerie geopend met veel lokale kunst. We scoren een paar hele leuke souveniers voor thuis. Het is van een lokal kunstproject en natuurlijk zit hier Nick van Seeds of Light achter. Eindelijk ontmoeten we elkaar en we hebben een heel mooi en goed gesprek over de kansen van permaculture. 20 jaar evaring in dit werk en we spreken dezelfde taal.

Om zeven uur gaan we zitten en samen een hapje eten. 450km gereden en het is mooi geweest.
Morgen geef ik als afsluiter een workshop, het wordt iets wat niemand zal verwachten.

Welterusten.