Be the change you want to see in the world

Vanochtend hebben we eerst een afspraak met Zani. De collega van Kim is over uit Johannesburg heeft hier een jaar of twintig lesgegeven op de scholen in de communities. Zani werkt al lange tijd voor Spring of Hope en kent het klappen van de zweep. Vrijdag hadden we al een ontmoeting toen we gezamenlijk naar een kwekerij project van Thorybush zijn geweest. Listig werd ik toen even aan test onderworpen en ik geloof dat ik wel geslaagd ben.

Spring of Hope wil de permaculture moestuinen gaan koppelen aan het slaan van een bron. Dat wil zeggen dat scholen die en bron aanvragen ook automatisch een permaculture moestuin gaan onderhouden, dit gaan toepassen in lesprogramma’s en de opbrengst gebruiken in hun dagelijkse voedingsprogramma. Hoewel ik heel goed snap wat de gedachte erachter is ben ik niet automatisch een voorstander.

We starten de dag deze keer met een overleg. We gaan eerst eens even terug naar de absolute essentie en doelstelling van de organisatie. ‘You just ad water’, geeft de website aan. Het beschikbaar maken van schoon drinkwater moet voldoende zijn om mensen zelf kansen te laten benutten. Stap voor stap zet ik het verhaal in dat dit gaat over mensen en niet over locaties. Het feit dat je mensen niet kunt dwingen om vrijwilligerswerk in de moestuin op zich te nemen.
Het zijn net de maatschappelijke stages in Nederland, vrijwillig iets moeten… kansloos concept.

We zitten op de veranda van ons prachtige huis, naast het zwembad in de schaduw. Ik Zani vraag wat er zou gebeuren als we Lynette zouden aanbieden om hier 20 jaar te komen wonen?
Wat zou er met het terrein gebeuren?
Hoewel het hilarisch is om dit plaatje voor ons te zien zijn we er snel over uit dat we in de bush een geweldige moestuin zouden krijgen. Het hangt dus niet aan de locatie maar aan de mensen!
De mensen met kennis over- en passie voor hun vak maken een verschil, ongeacht waar ze zijn. Het kwartje valt en hiermee staat het hele project ineens te wankelen op zijn nog niet gestorte fundering.

We gaan het veld in om meer planten bij scholen af te geven. Zani is razendsnel geschakeld naar de weg waar Kim en ik al een tijdje zitten. We komen in een mooie flow en als we de eerste school bereiken knalt de energie van ons af en het werkt bijzonder aanstekelijk. Terwijl Kim en Zani de directeur vermaken ga ik het gesprek aan met de tuinman of verantwoordelijk leraar of lerares.
Ik leg ze uit dat deze planten van Nederlandse donateurs komen. Mensen die de problemen niet op kunnen lossen maar die wel met ze meevoelen. Deze tuinlieden maken een verschil en dat wordt gezien. Door de ‘seedlings’ krijgen ze ook als waardering een kado. Ergens heb ik een keer geleerd dat het leuk is om een kado in tweevoud te geven...
Iets om te houden en iets om weg te geven. Omdat op deze manier het gedachtegoed verder in de communities wordt gedragen.
Kijk maar eens op de foto’s naar de gezichten van deze mensen. Mensen waarvoor ik een enorme waardering heb omdat ze ondanks het gebrek aan alles zichzelf niet verliezen. Ondertussen wijs ik in de auto Kim in Zani ook op de andere kant, met te veel geven kan iemand zichzelf ook verliezen. Het is zoeken naar de gulden middenweg.

Spring of Hope wil verder in permaculture, ze hebben iemand op het oog die dat voor hun op de vloer gaat begeleiden. Donderdag of vrijdag proberen we dat ik met deze persoon een dag op pad ga en zo haar kennis te laten maken met het gedachtegoed achter permaculture. “Wilderness is not a place, it’s a way of life” ( Alan McSmith). “Permaculture is not a way of gardening, it’s a way of life”…
Eén dag om deze boodschap te laten beklijven, wat een prachtige uitdaging. Zani gaat ook nog proberen om voor zaterdag een bijeenkomst te plannen waarop ik voor een groep belangstellenden iets over permaculture ga vertellen. Inmiddels zijn we als in de communities wel opgevallen dus dat zou nog wel eens druk kunnen worden.

Het zou wel eens een mooie afsluiter kunnen zijn, al zie ik het liever als een mooie start. Als ik vooraf had kunnen tekenen voor een resultaat waarbij we heel veel mensen uit de community een blijk van vertrouwen en waardering van hun intrinsieke motivatie hebben gegeven, had ik dat zeker gedaan. En als klap op de vuurpijl aan iemand uit deze community een waarde toevoegen die het gedachtegoed en gevoel achter permaculture zou kunnen doordelen...

Dan ga ik hier volgende week met een brede glimlach vandaan.
Wetende dat niets is wat het lijkt en met de 100% overtuiging dat ieder mens minstens 1x in zijn of haar leven het recht heeft om zelf keuzes te mogen maken.