Achter de schermen

Vandaag een rustige dag. Buiten dat de koek even op is en mijn hoofd vol zit met te veel inzichten is het ook tijd om naar een afronding toe te werken.
Vandaag delen we de laatste seedlings en bomen uit bij Andover en Nourish. Hoewel er voor morgen nog vier scholen op het programma staan moeten de planten nu in de grond.

Zani gaat vanochtend nog mee en zal vervolgens in de middag terug rijden naar Johannesburg (450km). We beginnen bij Andover waar Walter zijn eerste week er al weer op heeft zitten. Het plan om op de mensen en niet op de scholen in te zetten lijkt nu zijn vruchten al af te werpen. Er gebeurd veel, te veel. Als een razende Roelant luister, kijk en voel ik naar alles wat er gaande is in de gesprekken tussen betrokken personen. Het hulpverleningswereldje kent zijn eigen gebruiken, het is vooral met opgeheven vingertje vertellen wat andere moeten doen. De blanke weet het nu eenmaal altijd beter. Buiten dat het (volstrekt onbedoeld!!!) ronduit onbeschoft is doet men zichzelf zo te kort. Dagelijks leer ik van de lokale bevolking ongelofelijk veel. De wijsheid in sommige mensen is enorm en het vermogen om jezelf weg te cijferen ten bate van een groter goed is bewonderenswaardig. Walter is een held en ik vertel hem gewoon waarom dit zo is.
Op de foto staat Walter, op zijn verzoek tussen een veld wat hij gaat omvormen naar moestuin. Als hij klaar is stuurt hij de foto's naar Annekim.
Jammer dat deze mensen nooit verantwoordelijkheid nemen.....

Van Walter rijden we naar Nourish, hier werken vrijwilligers voor de community. Geven les, delen eten, recyclen afval, ze doen gewoon heel veel mooie dingen. Hierachter zit een kleine enthousiast vrouwtje die er helaas niet kan zijn omdat haar auto stuk is. Gelukkig ontmoeten we elkaar later op de dag en praten over het hulpverleningswerk. Kim is vandaag druk maar haar studie, je zou gewoon vergeten dat ze dierenarts is.
Als ze terug komt neemt ze een mooi mens mee die werkt voor Nourish. Peach (waar halen ze de namen vandaan) ziet vooral de zoveelste blanke betweterige hulpverlener zitten.
Ik vertel haar een verhaal.

Als ik jou dit glas geef, wat zeg jij dan? "Dank je wel". Maar over een jaar kom ik wel kijken of dat glas nog heel is. En als dat nu stuk is, wat dan? "Ja , dat weet ik ook niet".
Peach, heb jij om het glas gevraagt? Heb ik aan jou gevraagt of je dit glas wil hebben? En als je dat willen, wat zou je daarmee doen? En weet je dat ik over een jaar terug kom om te kijken of het heel is, omdat andere mensen geld hebben gegeven zodat ik jou een glas kan geven?
Is dat eigenlijk eerlijk van mij?

Peach en ik zijn nu grote vrienden en ik ben er trots op.
Natuurlijk is het zinvol om te helpen. Laten we eerst eens vragen wat ze er zelf van vinden en ons oprecht laten verrassen. Het is wel zo netjes om ieder mens ongeacht zijn afkomst of opleiding serieus te nemen.

Vanuit dit gedachtegoed werk ik vanmiddag de plannen uit op mijn laptop. In de tuin scharrelen 12 Gnoes, 14 apen en 3 warthogs. Ik geniet!

Laat op de dag ontmoet ik Sarah van Nourish cummunity center. We discussieren over de hulpverlening. Een waardevolle ontmoeting, deze dame heeft vlieguren in het veld. We leren van elkaar. Wel leuk om te ervaren dat veel mensen mijn naam al kennen voor ik ze heb ontmoet. We zijn echt op een andere manier aan het werk en dat wordt gewaardeerd door de community en door de hulporganisaties.
Het is wel een plek waar ik me thuis voel, tussen de partijen en kijken naar dat wat mensen drijft.

Eerder op de dag kreeg ik van Zani een flinke knuffel. Ik heb haar geconfronteerd met wat ik heb gezien. Niet leuk, al omarmt ze de positieve toon waarmee ik haar vertel wat ik zag. Ze spreekt haar bewondering uit voor de rust en het respect waarmee ik mensen en situaties benader. Uit haar mond neem ik het compliment wat verlegen aan. Hier staat een brok ervaring.

Het is al een tijd geleden dat Alan Mcsmith dit gebied heeft verlaten. Iedereen kent hem en Sarah en nog steeds rollen zijn uitspraken bij ieder gesprek over tafel. Hij heeft met zijn Wilderness Vision iets in gang gezet en ik kom het nog eens zachtje inmasseren. Wat hij hier heeft toegvoegd is een steving fundament waarop blank en zwart durven bouwen. Wat een held.

Straks komt Spoon eten, daarover morgen meer.