De Stormkaap!
Blijf op de hoogte en volg Puck, Bob, Sepp, Richard en Leonie
14 Augustus 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Natuurlijk is het niet zo leuk om te lezen dat in heel SA de zon zich van haar beste kant laat zien en wij uitgerekend in de regen en wind zitten.
Maar... als je naar Kaap de goede hoop gaat moet het waaien!
En dat deed het!
De rit naar de kaap, via Chapman's peak was werkelijk wonderschoon, onze auto werd soms bijna van de bergwand afgeblazen en de Atlantische oceaan beukte op de kale rotsen en klippen van de Stormkaap.
Na een rit van 70 km door een gebied, waar de gemiddelde begroeiing niet boven de 75 cm komt, en bezaaid is met rotsen en stijle klippen.
Wat moeten de zeelieden het hier vroeger zwaar gehad hebben, vechten tegen de elementen om een kale klip in de zee te kunnen ronden. Al deze beleving valt nog steeds af te lezen in het kale landschap.
Aangekomen bij Cape Point staan we met slechts een handje vol toeristen op een normaal wel heel erg druk punt in SA. We staan letterlijk scheef tegen de harde wind om op de been te kunnen blijven. Slechts een enkeling loopt de trail naar het echte uiterste punt boven op een kale klip, hier komen de twee oceanen met al hun geweld bij elkaar. Vijf onverschrokken 'Vliegende Hollanders' banen zich stap voor stap een weg naar boven. Op de hoogste rots kunnen we alleen maar zitten om er niet vanaf geblazen te worden, maar het uitzicht is adembenemend. We zien door de wind de twee oceanen letterlijk botsen, als je hierin valt zal je onheroepelijk verdrinken in de kolkende massa waar geen mens of dier zich tegen kan verweren.
Althans, zo lijkt het... Onder ons groeit het taaie kelp als een grote bruine spaghettimassa en waarempel zit er een zeehond vrolijk te luieren op de kale klip in het ijskoude water van de Atlantische oceaan.
Zo goed en zo kwaad als het gaat wankelen we tegen de nog steeds aantrekkende wind naar beneden. Onder ons zien we de warme auto steeds dichter bij komen. Kaap de Goede Hoop, het verlangen naar de luwte en de warmte van de Indische oceaan na al deze ontbering, het verlangen naar de warme auto is zo vergelijkbaar.
Na de ander highlite's bezocht te hebben rijden we naar Simon's Town waar op Bolders beach een kolonie Pinquins valt te bewonderen.
Ook hier zien we de kleine Pinquin in haar natuurlijk habitat en we besluiten gezamelijk dat dierentuinen voorlopig niet meer op onze agenda staan. Wat is het toch een wereld van verschil om de dieren op deze manier te mogen bewonderen.
Nog even winkelen en na aflopen sluiten we de dag af met een diner bij Mamma Afrika, een drukbezocht restaurant in Kaapstad waar we traditioneel Afrikaans kunnen eten. Naast de Krokodil en het Wrattenzwijn eten we de inmiddels bekende gerechten als Impala, Gnoe, Struisvogel en Koedoe.
In het restaurant besluiten we allemaal te vertellen wat we echt het mooiste vonden in Afrika. Dit gaat inmiddels volgens de steen methode van Alan, wat voor insiders een begrip is.
Sepp koos voor de watervallen uit Graskop die nooit vervelen.
Bob koos voor Berreta en vooral voor Lucky.
Léonie ging voor de eerste ontmoeting met de olifanten en de trail op de Robberg.
Richard voor de onstuimige zee en de heerlijke zonsondergang.
Puck vindt alles mooi maar de zonsondergang van gisteravond met de Tafelberg op de achtergrond was wel een onvergetelijk mooi schouwspel.
We hebben te veel meegemaakt om maar even te omschrijven, morgenavond vliegen we weer terug en zijn we blij om iedereen die ons zo dierbaar is weer te kunnen zien. We nemen meer bagage mee terug dan we meenamen maar laten ook weer een paar waardevolle dingen achter. We gaan Alan, Sarah, Lynette en de kinderen missen en laten een waardevolle herinnering achter bij ons thuiskamp Nsele.
Tot donderdag als we weer landen op Schiphol!
Sepp, Bob, Puck, Léonie en Richard
Maar... als je naar Kaap de goede hoop gaat moet het waaien!
En dat deed het!
De rit naar de kaap, via Chapman's peak was werkelijk wonderschoon, onze auto werd soms bijna van de bergwand afgeblazen en de Atlantische oceaan beukte op de kale rotsen en klippen van de Stormkaap.
Na een rit van 70 km door een gebied, waar de gemiddelde begroeiing niet boven de 75 cm komt, en bezaaid is met rotsen en stijle klippen.
Wat moeten de zeelieden het hier vroeger zwaar gehad hebben, vechten tegen de elementen om een kale klip in de zee te kunnen ronden. Al deze beleving valt nog steeds af te lezen in het kale landschap.
Aangekomen bij Cape Point staan we met slechts een handje vol toeristen op een normaal wel heel erg druk punt in SA. We staan letterlijk scheef tegen de harde wind om op de been te kunnen blijven. Slechts een enkeling loopt de trail naar het echte uiterste punt boven op een kale klip, hier komen de twee oceanen met al hun geweld bij elkaar. Vijf onverschrokken 'Vliegende Hollanders' banen zich stap voor stap een weg naar boven. Op de hoogste rots kunnen we alleen maar zitten om er niet vanaf geblazen te worden, maar het uitzicht is adembenemend. We zien door de wind de twee oceanen letterlijk botsen, als je hierin valt zal je onheroepelijk verdrinken in de kolkende massa waar geen mens of dier zich tegen kan verweren.
Althans, zo lijkt het... Onder ons groeit het taaie kelp als een grote bruine spaghettimassa en waarempel zit er een zeehond vrolijk te luieren op de kale klip in het ijskoude water van de Atlantische oceaan.
Zo goed en zo kwaad als het gaat wankelen we tegen de nog steeds aantrekkende wind naar beneden. Onder ons zien we de warme auto steeds dichter bij komen. Kaap de Goede Hoop, het verlangen naar de luwte en de warmte van de Indische oceaan na al deze ontbering, het verlangen naar de warme auto is zo vergelijkbaar.
Na de ander highlite's bezocht te hebben rijden we naar Simon's Town waar op Bolders beach een kolonie Pinquins valt te bewonderen.
Ook hier zien we de kleine Pinquin in haar natuurlijk habitat en we besluiten gezamelijk dat dierentuinen voorlopig niet meer op onze agenda staan. Wat is het toch een wereld van verschil om de dieren op deze manier te mogen bewonderen.
Nog even winkelen en na aflopen sluiten we de dag af met een diner bij Mamma Afrika, een drukbezocht restaurant in Kaapstad waar we traditioneel Afrikaans kunnen eten. Naast de Krokodil en het Wrattenzwijn eten we de inmiddels bekende gerechten als Impala, Gnoe, Struisvogel en Koedoe.
In het restaurant besluiten we allemaal te vertellen wat we echt het mooiste vonden in Afrika. Dit gaat inmiddels volgens de steen methode van Alan, wat voor insiders een begrip is.
Sepp koos voor de watervallen uit Graskop die nooit vervelen.
Bob koos voor Berreta en vooral voor Lucky.
Léonie ging voor de eerste ontmoeting met de olifanten en de trail op de Robberg.
Richard voor de onstuimige zee en de heerlijke zonsondergang.
Puck vindt alles mooi maar de zonsondergang van gisteravond met de Tafelberg op de achtergrond was wel een onvergetelijk mooi schouwspel.
We hebben te veel meegemaakt om maar even te omschrijven, morgenavond vliegen we weer terug en zijn we blij om iedereen die ons zo dierbaar is weer te kunnen zien. We nemen meer bagage mee terug dan we meenamen maar laten ook weer een paar waardevolle dingen achter. We gaan Alan, Sarah, Lynette en de kinderen missen en laten een waardevolle herinnering achter bij ons thuiskamp Nsele.
Tot donderdag als we weer landen op Schiphol!
Sepp, Bob, Puck, Léonie en Richard
-
14 Augustus 2012 - 22:19
Michiel:
Wat jammer dat we jullie verhalen nu zullen gaan missen. We wensen jullie een goede thuisreis! Michiel -
14 Augustus 2012 - 22:41
Joop En Nettie:
Hartelijk dank voor jullie reisverslagen en foto's van de afgelopen weken; we hebben er van genoten! Uiteraard wensen we jullie een goede terugreis. Tot ziens en heel veel groetjes, Joop en Nettie -
14 Augustus 2012 - 23:12
Greetje En Hans:
We lagen al in bed, toen Greetje opperde om nog even bij de little five te kijken. En ja hoor een zinderend verslag van Richard over de overlevings kansen bij het ontmoetingspunt vande twee oceanen bij Kaap de Goede Hoop, wat een belevenis. Wij gaan nog maar even naar beneden om een Oude Kaap naar binnen te slaan en te proosten op een voorspoedige terugreisvan jullie naar ons kleine landje. Twee maal goed slikken en je bent er, en het knuffelen kan beginnen,
Dikke kus oma en opa Arie. -
15 Augustus 2012 - 20:31
Mieke Stigter:
Geweldige verhalen en foto's we willen de verhalen en andere foto's nog wel eens horen en zien.
Heel goede terugvlucht voor jullie en welkom thuis.
Gr. Kees en Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
