1, 2, 3 ...

Vandaag zijn Lynette en ik samen aan het werk geweest in de moestuin. dat wil zeggen, we zijn hoofdzakelijk aan het praten geweest.
Gisteren heeft Lynette eindelijk de fundatie onder al haar inspanningen prijsgegeven, haar opvoeding en overlijden van haar moeder op haar derde levensjaar en de overtuiging dat ieder mens verplicht is om te delen met mensen die in nood zijn.

Eindelijk hebben we het meest gevoelige onderwerp van deze omgeving besproken, HIV. Het aantal geïnfecteerde kinderen op de school is waarschijnlijk boven de 50%! Aidsremmers zijn niet voorradig in de kliniek, eigenlijk is er niets meer voorraadig in de kliniek en de opening van dit geweldige initiatief is teruggebracht naar de maandag ochtend. In de vakanties, zoals nu , is het niet mogelijk de kliniek op te houden.
Anderzijds weigert Lynette gewoon om de kliniek te sluiten. Wat wel pijnlijk duidelijk wordt is dat het hier echt pompen of verzuipen is, maar Lynette gaat zeker niet verzuipen, daarvoor kan ze gewoon te goed zwemmen.

We hebben het ook over de kinderen die van deze school komen. Maar liefst 12!!! van deze kinderen zijn nu onderwijzer geworden en hebben bewust besloten in deze omgeving te blijven werken. Deze leraressen, want ja, het zijn echt weer de vrouwen die het verschil maken, komen regelmatig bij haar met vragen. Hoe mooi is dat!
Ook het het gemiddelde nivo van de leerlingen die deze school verlaten belachelijk hoog. Hier worden de wezen opgevoed en de noodzakelijke normen en waarden die dit gebied zo ondermijnen letterlijk met de paplepel bijgebracht. De opvoeding die noodzakelijk is als de ouders komen te overlijden, geven deze docenten er gewoon bij, omdat ze voelen dat dit nodig is. Hier wordt de oplossing voor de problemen met kennis bestreden en dan hebben ze GVD (sorry) geen aidsmedicatie!
Het is onmogelijk om dit te accepteren.

Samen met Lynette loop ik nog een rondje in de omgeving, ze vertelt alles over de mensen die er wonen, ze kent iedereen en iedereen groet haar hartelijk. Als er een paar jonge mannen aan komen lopen met een halve fles bier in hun handen, schrikken ze als ze lynette zie. Snel proberen ze de fles te verstoppen omdat ze weten dat ze op hun donder zullen krijgen. Ze hebben gelijk, Lynette geeft ze een uitbrander die je niet mee wil maken, met een grote glimlach lopen we samen verder.

We stoppen nog even bij het huis waar we vorig jaar met Sarah naartoe zijn gegaan. Ik weet nog goed dat we wat zaailingen brachten en ik aan Sarah vroeg of het nog erger kan zijn in het leven. Sarah sprak hier de onvergetelijke woorden, "Richard, it's actualy getting better".
De dochter staat buiten de was te doen, het ziet eruit alsof het afgelopen jaar alleen maar overleven is geweest. Toch, de tuin staat vol met mais en op een stuk land naast de school heeft ze pinda en pompoen geplant, ze onderhoud het allemaal naar vermogen, maar het is ruim voldoende. Ik vrees dat ze inmiddels één kind minder heeft om voor te zorgen, één van de jongetjes die we vorig jaar nog fotografeerde is er niet meer. Het doorzettingsvermogen en de wil om van het leven te maken wat ervan te maken valt is bewonderingswaardig.
Ik weet dat dit leven voor deze mensen uitzichtloos is, maar moet je mensen dan maar dood laten gaan? We geven haar een aantal zaailingen van de school om haar te motiveren door te gaan. Een simpel medicijn kan hier een verschil maken, deze mensen hebben het in zich om iets moois op te bouwen. Dit Afrika is absoluut niet wat wij denken dat het is.

We lopen naar de familie van Lynette waar in de enorme en mooi onderhouden moestuin en paar enorme grafstenen staan, het familiegraf tussen de pinda's. Lynette vertelt trots dat ze hier straks ook komt te liggen. Als ik vraag of ze dan wel van pinda's houdt rollen de tranen van het lachen over onze wangen. Afrika heeft een keiharde en directe humor, ik kan me er prima in vinden.

Tijd om afscheid te nemen, we hebben gedaan wat we moesten doen en besproken wat er besproken moest worden, het is mooi geweest.
Als ik wegrijd kijkt Lynette niet meer om, 1, 2, 3. Vragen, oplossen en doorgaan. 1, 2, 3, we hebben alles besproken, nemen afscheid en ik ga weg. Morgen komt de zon weer op en gaat het leven gewoon weer door. Lynnette heeft twee dagen vrij voor de pasen maar zal iedere dag nog wel op de school zijn om te zorgen dat de echt schrijnende gevallen teminste een maaltijd krijgen die dag.

Op Beretta krijgt iedereen voldoende bagage voor de toekomst ongeacht hun achtergrond of gezondheid. Uitzonderingen worden hier niet gemaakt.
Ik ben trots hier een klein beetje aan bij te kunnen dragen.

Met onvewacht gemak laat ik alle ellende achter me, wetende dat ik heb gedaan wat binnen mijn vermogen lag en het bezoek meer dan zinvol is geweest.
Het leven gaat hier door, Spoon zal aan het werk gaan met zijn projecten. Lynette staat klaar om hem te helpen waar ze maar kan. Lucky staat te springen om een stap vooruit te maken en op zijn beurt weer te leren van Spoon. de waarden die Alan en Sarah in deze jongen hebben gestopt zijn ongelofelijk. Nsele wil Spoon faceliteren voor een weekend camp-out met de kinderen in de bush. Connect to nature. Alan is er niet maar in zijn geest gaat dit project gewoon verder.
Spoon verdient de steun en het vertrouwen. Ik ging hier naartoe om de communicatie te organisren. ik ga weg met het oprichten van een energiemaatschappij!

Ondanks alle ellende in deze omgeving is er zoveel wijsheid in deze kinderen en is de cultuur de moeite waard om te behouden tel daarbij de overweldigende natuur op en je krijgt gewoon weer...1,2,3!
Dit zijn ook de dagen waar je oog in oog komt te staan met de omvang van de problemen en je de handen schud van de vele aidspatiënten, dit zijn de dagen waar je als europeaan compleet in kan storten omdat het niet te accepteren is, alle programma's, beloften en grote projecten. Breng de schaal vandaag nog terug naar lokaal nivo en laat van binnen uit de verandering plaatsvinden.
Niets doen is geen optie!

Op de terugweg struikel ik nog even over wat zebra, giraffe en struisvogel...
Back from the last shitty day at the office...